تاثیر یک دوره کوتاه مدت تمرینات پیلاتس برعملکرد و درد بیماران فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی

هدف:هدف از انجام این تحقیق بررسی اثرات یک دوره تمرینات پیلاتس برعملکرد و درد بیماران فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی و مقایسه این روش تمرینی با پروتکل معمولی درمان می باشد. روش کار: بدین منظور 18 بیمار فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی به عنوان گروه کنترل و16 بیمار فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی به عنوان گروه مداخله نمونه های این تحقیق را تشکیل می دهند. ویزگی های مورد نظر برای انتخاب بیماران مثبت بودن تست slr در محدوده ی بالاتر از 30 درجه و قرار گرفتن در دامنه ی سنی 40-20 سال بوده که هیچگونه سابقه جراحی یا ناراحتی هایی از قبیل تنگی کانال معنادار ، استئو پروز، استئو آرتریت، تومور، سرطان و... نداشته باشند. روش اجرای این تحقیق بدین شکل بود که میزان دامنه ی حرکتی کمر و ران به ترتیب بوسیله ی تست های slr پاسیو و شوبر از کلیه افراد دو گروه به عمل آمد و میزان درد از طریق پرسشنامه ی مک گیل و میزان ناتوانی از طریق پرسشنامه ی اوسوستری محاسبه گردید.سپس در گروه کنترل پروتکل معمولی تمرین به مدت 4 هفته اعمال شد و در گروه مداخله برنامه ی پیلاتس به مدت 4 هفته ، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45-60 دقیقه اعمال شد، به علاوه افراد در طول مدت تمرین شش روز در هفته روزی 15 دقیقه ، تمرینات پیلاتس را در منزل انجام دادند.در انتهای دوره تمرینی جهت ارزیابی و اندازه گیری متغیر ها مجدداً تمامی تست های مذکور از هر دو گروه به عمل آمد.البته به منظور بررسی اثر ماندگاری تمرینات پیلاتس بر روی درد و ناتوانی یک ماه پس از اتمام دوره تمرینی مجدداً پرسشنامه های مک گیل و اوسوستری توسط هر دو گروه تکمیل گردید. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونt وابسته به منظور مقایسه نتایج حاصل از پیش آزمون وپس آزمون هر گروه و t مستقل به منظور مقایسه ی میانگین های دو گروه در سطح اطمینان?5 9 و 5 0/0> p استفاده شده است.نتایج نشان داد که یک دوره تمرینات پیلاتس می تواند سبب افزایش زاویه ی slr و دامنه حرکتی کمر و همچنین کاهش درد و ناتوانی بیماران گردد بطوریکه دامنه حرکتی کمر به میزان 63/1 سانتیمتر و زاویهslr به میزان 82/20 درجه افزایش یافته و میزان درد 93/7 و میزان ناتوانی 62/11 کاهش نشان داد. در گروه کنترل نیز نتایج مشابه ای بدست آمد ولیکن پس از گذشت یک ماه، بررسی میزان درد و ناتوانی بیماران، حاکی از آن بود که گروه پیلاتس نسبت به گروه کنترل وضعیت به مراتب بهتری داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات پیلاتس همانند پروتکل معمولی درمان در بهبود عملکرد ودرد بیماران فتق دیسکی با علائم لمبوسیاتالژی تأثیر داشته است.